Fotoğrafçılıkta en büyük dilemma; görmek yerine hissetmek

İş ortamının stresinden kurtulmak için, kısa ve uzun tatillerimde, hafta sonlarında, sıklıkla yeni yerler görmek, farklı kültür ve yapıda insanlar tanımak, değişik yemek kültürleri hakkında bilgi edinmek ve onların tadına bakmak için eşimle birlikte seyahat ediyoruz. Bu seyahatler esnasında bende bir tutku haline dönüşen fotoğraf çekmeyi de ihmal etmiyorum tabi. Bazen kendime sormuyor değilim; acaba ben gerçekten yeni yerler görmek için mi seyahat ediyorum, yoksa fotoğraf çekmek için mi seyahati bahane ediyorum?  Bir türlü karar veremediğime göre, sanırım her ikisi de doğru.

Yakın çevremdeki arkadaşlarım ve blogumu takip eden değerli dostlarım bazen bir fotoğrafıma bakıp bunun için ne kadar beklediğimi, ne kadar yürüdüğümü, nasıl planladığımı soruyorlar. Verdiğim cevap genellikle onların duymak istediği cevap olmuyor.

Ben seyahat etmeyi seven bir fotoğraf gönüllüsüyüm

Öyle öncesinden hazırlanıp, setler kurup, modeller bulup, onlara kostümler hazırlatıp, senaryolar belirleyip, kurgusal fotoğraflar çekmek için ne tecrübeye sahibim, ne böyle bir hevesim, ne de vaktim var. O iş alanı bambaşka bir yer, tecrübe gerektiriyor, yetenek gerektiriyor, sabır gerektiriyor. O yüzden de herkes yapamıyor zaten. Yakın bir dostum, stüdyosunda benim çoğu zaman anlamakta zorluk çektiğim değişik stüdyo ışık sistemleriyle ve onlara takılan ve adlarını bir türlü ezberleyemediğim değişik değişik başlıklarla, ürün, moda ve yemek fotoğrafçılığı yapıyor. Bazen stüdyosuna uğruyor, yaptıklarını izliyorum. Değişik insanlar. O tip ustalara, sanatçılara saygı duyuyorum.

Bana yukarıdaki soruyu soran arkadaşlarıma önerdiğim birkaç küçük şey var, ancak inandığım en önemli şey; fotoğraf çekme sürecini sadece akışına bırakmaktır. Artık fotoğraf çekerken işin tekniğini düşünmüyorum bile. Yok 1/3 kuralı, yok ufuk çizgisi düzgünlüğü, arka planın karmaşıklığı gibi şeylere takılmıyorum. Daha doğrusu takılmamayı öğrendim. Bu saydıklarıma dikkat etmiyor muyum? Ediyorum elbette, ama onları düşünerek çekmiyorum fotoğraflarımı, kendiliğinden oluveriyor, tıpkı araç kullanırken hangi viteste gittiğinizi bilmeden vites değiştirmek gibi bir şey.

Ne kadar çok denerseniz o kadar zorlaşıyor, inanın. Bir görüntüyü ne kadar çok ararsanız, özellikle de hepsini daha önce gördüyseniz, o kadar zor olur.

Yukarıdaki fotoğrafların ilginç bir hikayesi var. Detay için herhangi birisinin üzerine tıklamanız yeterli.

Işığınız bol olsun.