Sibel Erdem

Tutsak bedenim, Eskimiş yüreğim. Arşıalaya çıkan, hayallerim, Kelepçe vurulan düşüncelerim. Hazan vurgunu, düş bahçelerim. Sevmeye aç,sevilmeye hasret gönlüm. Kalabalıkta yalnızım. Çelişkiler bataklığında,çırpındıkça batıyorum. Güneşi tutulup. Kararmış dünyam. Oysa ben pırıl, pırıl olsun istiyorum, Sevginin şimşekleri üzerime çaksın, Sevdanın bulutları kaplasın ruhumu. Sağanak yağmurlar yağsın, yıkasın benliğimi. Kozmetik kokularından azade, toprak koksun etrafım. Renklerle bezeli sevgiden, kuşak oluşsun yağmur sonrası, Dilek tutup altından geçmek isteyeceğim, Sırat köprüsünden biraz ehvendir. Yürek ister,Emek ister,Sabır ister, Zümrüdüanka ister, sırtında uçuracak. Geçip gideyim ümitsizlik deryasından, ümidin yemyeşil bağlarına. Olgunlaştığında acı,ham iken cennet yemişinden de, tatlı meyvelerini dereyim. Temellerini eşeyim hayallerimin, Birer, birer mutluluk sarayları yapayım. Bahçelerinde yeşersin mali hülyalarım. Dertlerden arınmış sevda deryasın da kulaç atayım, Sahilinde kumlara gömüleyim, Yılların yorgunluğundan kurtulmak için. Özlem dolu duygularım çok mu fazla, Tek isteğim bir yudum mutluluk, onu da çok görmeyin bana!